De Fed is een enorme verspilling. Wall Street begrijpt het nog steeds niet. De Fed is een opgeblazen, achterhaalde overblijfsel geworden, verankerd aan gebroken modellen en slechte data. Secretary Bessent ziet het duidelijk, maar investeerders blijven Powell's Fed behandelen als een orakel in plaats van de achterblijvende, foutgevoelige instelling die het is geworden. Ze hebben het fout over tarieven, fout over de balans en zijn gevaarlijk achter de feiten aan.

Voor de duidelijkheid. Rentegevoelige sectoren zijn verstikt door een te strenge houding van de Federal Reserve sinds 2023, en 2026 moet het punt markeren waarop het beleid deze delen van de economie eindelijk weer ademruimte geeft. De aanhoudende anomalie van de tweejarige Treasury-rente die onder de effectieve federale fondsenrente zit voor de langste periode in de post-GFC-periode is een duidelijk marktvonnis: de Powell Fed is te lang te strak geweest. Zelfs nu de inflatie is afgekoeld en vooruitkijkende indicatoren zijn verzwakt, verzwakt de arbeidsmarkt, heeft de Fed volgehouden om het beleid diep in het restrictieve gebied te houden, waardoor de kloof tussen markt-impliciete evenwichtspercentages en het officiële beleidspad groter wordt. Deze misalignering heeft de kredietvorming onderdrukt, heeft druk uitgeoefend op de woningmarkt en andere rentegevoelige sectoren, en heeft de normale vroege-cyclushandel vertraagd. IMHO maakt de vroege cyclushandel in 2026 een comeback. De instelling heeft meer nodig dan een cosmetische draai; het heeft een structurele reset nodig. Het installeren van een nieuwe Fed-voorzitter zoals Kevin Hassett zou een belangrijke eerste stap zijn om het beleid opnieuw af te stemmen op de marktsignalen, groei prioriteit te geven en het kader van de Fed te moderniseren voor een aanbodgedreven, kapitaalintensieve cyclus. Onder dergelijk leiderschap zou 2026 het jaar kunnen zijn waarin rentegevoelige sectoren eindelijk uit de door beleid veroorzaakte wurggreep komen en een nieuwe fase van expansie leiden.

Voor de duidelijkheid. Liquiditeit is de brandstof van elke bullmarkt; de echte vraag is nooit of het zal vervagen, maar wanneer de kraan wordt dichtgedraaid. De punditklasse zal blijven doen alsof het simpelweg verhogen van de mogelijkheid van "uitdroging van liquiditeit" diep inzicht is, terwijl het in werkelijkheid de oudste, luieste trope in het boek is. In elke grote technologiegolf, van AI tot crypto, gaat de stroman als volgt: "Wat als de kapitaalbron plotseling stopt?" Dit is niet diepgaand. Ja, de cyclus zal uiteindelijk eindigen, maar niet nu. Het timingmechanisme is wat ertoe doet, en dat ligt in beleid, belasting, regelgeving en balanscapaciteit, niet in clickbaitabstracties over "sentiment" of "dierengeest." De regel is eenvoudig: wanneer incrementele liquiditeit stopt met het aandrijven van marginale rendementen, is de bull al in zijn late innings; wijzen op het feit dat het spel op een gegeven moment zal eindigen is geen voorspelling, het is malpractice van pundits. IMHO in deze cyclus is de schoonste lijn van zicht niet naar de vibes op sociale media, maar naar de wetgeving. Onder het BBBA-kader zorgt een belastingaftrek van 100% voor capex tot 1 januari 2031 effectief voor een meerjarige stimulans om productieve activa, inclusief AI-infrastructuur, te overbouwen, totdat dat venster sluit. Dat is de werkende aanname: de liquiditeitsimpuls die aan capex is gekoppeld, blijft structureel ondersteund tot 2030, tenzij de juridische of macro-achtergrond verandert. Als die feiten veranderen, verandert het perspectief; maar tot die tijd is de standaard voortzetting, niet plotselinge hartstilstand op de kapitaalmarkten. Dus raak gewend aan het lawaai: "Wat als het geld stopt?" zal de standaard angstlijn zijn elke keer dat AI of crypto een nieuwe piek bereikt. De serieuze vraag is: wat is de beleid-, belasting- en balansarchitectuur die het daadwerkelijk zou doen stoppen, en op welke tijdlijn? Iedereen die dat niet kan beantwoorden, biedt geen risikokader aan; ze verkopen angst voor betrokkenheid.