Hoe een enkele boom een heel bos beïnvloedt Suzanne Simard heeft fundamenteel veranderd hoe we bossen begrijpen. Door tientallen jaren veldonderzoek heeft ze aangetoond dat bomen verbonden zijn door enorme ondergrondse netwerken van mycorrhizale schimmels. Deze symbiotische partnerschappen stellen bomen in staat om koolstof, voedingsstoffen, water en chemische signalen uit te wisselen—soms over grote afstanden en over soorten heen. Haar baanbrekende paper uit 1997 in Nature leverde het eerste duidelijke bewijs dat papierberk- en Douglas-sparzaailingen koolstof aan elkaar overdragen via schimmeldverbindingen, waarbij de stroom verschuift afhankelijk van welke boom in de schaduw staat en de meeste hulpbronnen nodig heeft. Dit daagde direct de heersende opvatting van bossen als arena's van onophoudelijke concurrentie uit. In plaats daarvan onthulde Simards werk coöperatieve dynamiek: oudere, hub-achtige bomen—wat ze "Moederbomen" noemt—zijn de meest verbonden knooppunten in het netwerk. Ze herkennen hun genetische verwanten, wijzen meer hulpbronnen toe aan hun eigen zaailingen en ondersteunen zelfs niet-verwante jonge bomen, wat de algehele veerkracht van het bos vergroot. De wetenschappelijke gemeenschap verwijst nu algemeen naar deze schimmellinkages als het "Wood Wide Web." Vandaag de dag heeft haar werk alles geïnspireerd, van Avatar tot de Pulitzer Prize-winnende roman "The Overstory." Haar memoires, "Finding the Mother Tree," werden een wereldwijde bestseller en worden nu aangepast tot een film met Amy Adams in de hoofdrol. Op de grond in British Columbia werkt Simard samen met inheemse gemeenschappen om houtkappraktijken te ontwerpen die Moederbomen en oude netwerken sparen. Vroege resultaten tonen aan dat deze gebieden meer koolstof opslaan, meer biodiversiteit behouden en decennia sneller regenereren dan conventioneel gekapte gebieden. Sommige onderzoekers waarschuwen tegen termen als "moeder" of "communicatie," en geven de voorkeur aan strikt neutrale taal. Simard houdt vol dat de onderliggende fenomenen—hulpbronnen delen, verwantschap herkennen en chemische alarmsignalen—grondig zijn gedocumenteerd, en evocatieve woorden helpen mensen om zich te bekommeren om bossen die ze anders misschien alleen als hout zouden zien. In haar woorden: "Deze bossen kunnen hun complexiteit en kracht herstellen, maar alleen als we beginnen ze te beheren als levende, verbonden systemen"