Dla porządku. Ostatnie widowisko Fedu to nie rozsądna polityka, lecz polityczny teatr wystawiany za publiczne pieniądze. Działania dzisiejsze przypominają bardziej dziecięcy napad złości niż trzeźwą makroekonomię, pokaz, który podważa wiarygodność, którą bank centralny udaje, że broni. Rzekome SEP było w rzeczywistości żartem. To nie była ostrożna opieka, lecz teatr zaprojektowany w celu projekcji kontroli w klimacie niepewności i wysokich stawek. Postawa Fedu, wyważona, enigmatyczna i performatywna, wydaje się być świadomym wyborem, aby zamienić klarowność na kontrolę, aby mylić złożonością zamiast oświetlać odpowiedzialnością. W praktyce prowadzi to do stanowiska politycznego, które wydaje się być sygnałem błyskawicznym, a nie trwałą strategią, optyką ponad wynikami i ustępstwem na rzecz postępowej lewicy zamiast rzeczywistej stabilizacji gospodarczej. Ramka napadu złości ujawnia głębszą wadę: instytucja, która powinna być izolowana od polityki, pozwoliła, aby kalkulacja polityczna przeniknęła do sygnałów politycznych. Kiedy niezależność jest używana jako tarcza dla strategicznego pozowania, a wiarygodność staje się zakładnikiem, konsekwencją jest dryf, zmienność, która podważa budżety gospodarstw domowych, planowanie biznesowe i długoterminowe zaufanie. Aby było jasne, keynesiści w Fedzie wydają się być mylący i otwarcie polityczni. Postawa niezależności przekształciła się w dziecięce zastosowanie motte-and-bailey: publiczne pokazanie powściągliwości przy jednoczesnym maskowaniu preferencji politycznych, które faworyzują jedną stronę spektrum ideologicznego. Jeśli wiarygodność ma zostać przywrócona, Fed musi porzucić sensacyjne teatrzyki, wrócić do prostego mówienia i dostarczyć jasną, opartą na dowodach ocenę kompromisów. W przeciwnym razie pozostanie bankiem centralnym bardziej znanym z narracji będącej otwarcie polityczną niż z obiektywnej opieki.