De Dag waarop Wetenschap Wonderen Werkelijk Maakte In de winter van 1922 was de kinderdiabetesafdeling van het Toronto General Hospital een plek van stille wanhoop. Vijftig of meer bedden stonden in de lange kamer, elk met een kind met type 1 diabetes. Op een januari-ochtend kwam een klein team van onderzoekers binnen met vials van een heldere, nieuw gezuiverde vloeistof. Frederick Banting, Charles Best, James Collip en hun collega's hadden het voorgaande jaar doorgebracht met het extraheren en verfijnen van een hormoon in een krappe lab van de Universiteit van Toronto. Ze noemden het insuline. Ze gingen van bed naar bed, niemand wist zeker of het bij mensen zou werken; dierproeven waren veelbelovend geweest, maar dit was het moment van de waarheid. Tegen de tijd dat ze het laatste onbewuste kind bereikten en de plunjer indrukten, gebeurde er iets verbazingwekkends aan het andere eind van de afdeling. Het eerste kind dat was geïnjecteerd (de 14-jarige Leonard Thompson) bewoog, opende zijn ogen en keek verward om zich heen. Minuten later ging een ander rechtop zitten. Toen weer een ander. Een voor een begonnen kinderen wakker te worden, kleur kwam terug in hun gezichten, ze vroegen om water, om voedsel, om hun moeders. De kamer die zwaar was van verdriet, vulde zich plotseling met gaspen, gelach en snikkende ouders die niet konden geloven wat ze zagen. Het leven kwam terug. Datzelfde jaar kozen Banting, Best en Collip ervoor om het patent voor insuline voor één dollar elk aan de Universiteit van Toronto te verkopen. Ze weigerden te profiteren van hun ontdekking en zeiden dat het toebehoorde aan elk kind, overal, dat anders dezelfde bedden en hetzelfde lot zou ondergaan.